Ben
Anneyim
Seni, bir hücreden yaşamaya layık bir canlı
haline getiren benim. Seni ıstırapların en büyüğüyle
doğurdum; sevinçlerin en büyüğüyle kollarıma
aldım. Sana ilk davranışı, ilk gülüşü, ilk bakışı, ilk
heceyi ben öğrettim. Seni karşılıksız, menfaatsiz, tertemiz ilk
ben sevdim. Sana hayatta ilk lazım olacak dersleri ben verdim. Senin
yüzünden ilk acıları ben duydum. İlk ağlayışlarını benim
göğsümde dindirdin. İlk sırrını bana açtın. İlk dost
beni edindin.
Ben anneyim!
Bana her zaman güvendin.
İlk aşkını ben hissettim. Üzüntülerin benim
üzüntülerim oldu. Seni pencerelerde bekledim,
gelişinde kapılara koştum. Seni her zaman aynı duygularla bağrıma
bastım, seninle iftihar ettim, seninle taçlandım,
şereflendim.
Ben anneyim!
Ben, Tanrı'nın en büyük
lütfuna layık görülmüşüm. Ben bereketim. Ben
Tanrı gibi insan yaratabiliyorum. Ben yeryüzünde iyi ve
güzel, kötü ve çirkin herşeyin mesuliyetini
taşıyorum. Medeniyet benim, mazi benim, gelecek günlerin ümidi
benim.
Ben anneyim!
Ben insanlığın başı ve sonuyum. Ben
hayata şekil veren sanatkarım. İstediğim renkleri kullanır, istediğim
gibi yontarım. Beynine ilk nakşolacak sözler benim, kalbe ilk
yerleşecek duygular benim duygularımdır. Ben cennet ve cehennemim.
Ben istersem sevgi kardeşlik ve dostlukla büyütürüm;
istemezsem kinle, düşmanlıkla içini doldururum. Ben
dünyaya nizam veren iradeyim.
Ben anneyim!
Ben
sabır ve tahammülüm. Ben en yumuşak ve en sertim. Cesur
olmayı nasıl benden öğrendinse, korkuyu da ben sana öğrettim.
Seni ilk öpen ve ilk döven benim. Sevmek, aşık olmak,
şefkat, kin, dostluk ve düşmanlık duygularının hepsi bende.
Ben anneyim!
Bir acı duyarken beni çağırırsın.
Ben teselliyim. Ölsem bile gözüm arkamdadır. Ben
endişelerin derin kuyusuyum. Kendi içime düşerim. Ben
bütün alakaların mihrakıyım. Cömert olduğum kadar
hasis, kıskanmaz göründüğüm derece de
kıskancım.
Evet, seni kıskanırım. Sen benim eserimsin, sen
benim emeğimsin. Sen benim güzel günlerim, geçen
ömrüm, bütün hatıralarımsın. Seni kıskanırım.
Seni bu duygumla bunaltır, isyan ettirir, üzerim. Seni kendime
hasretmek isterim.
Bunun için kıskanırım seni.
Ben
anneyim!
Ben saygının mihrabıyım. Önümde diz çökmeni
isterim. Gönlünde yer etmeyi isterim. Hakkım ödensin
isterim. Unutulmaktan korkarım. Baş üstünde ve baş köşende
yerim.
Bu benim hakkım.
Ben anneyim!
Ve son
nefesimde...
Her zaman...
Sütüm ve hakkım
helal olsun yavrum derim.
Şiiri Yazan:Sadun Tanju, Vatan gazetesi-1957
"Anne olmadan önce" isimli çok beğenilen yazıyı okumak için tıklayın: http://www.mhilmieren.com/anne_olmadan_once.htm